Logo nl.designideashome.com

Owen Hopkins: Brexit Is Een Kans Voor Architecten Om De Controle Terug Te Nemen

Inhoudsopgave:

Owen Hopkins: Brexit Is Een Kans Voor Architecten Om De Controle Terug Te Nemen
Owen Hopkins: Brexit Is Een Kans Voor Architecten Om De Controle Terug Te Nemen

Video: Owen Hopkins: Brexit Is Een Kans Voor Architecten Om De Controle Terug Te Nemen

Video: Owen Hopkins: Brexit Is Een Kans Voor Architecten Om De Controle Terug Te Nemen
Video: Brexit: Zo zit het | Explanimators 2024, Maart
Anonim
Image
Image

Brexit is een kans voor architecten om de controle terug te nemen

Of je het nu eens bent met Brexit, architecten moeten deze zeldzame kans om de hedendaagse Britse samenleving weer op te bouwen omarmen, zegt Owen Hopkins.

Om de zoveel tijd is er een gebeurtenis die de gevestigde conventie onderbreekt en soms teniet doet. Op deze momenten versnelt de tijd plotseling. Geleidelijk incrementalisme maakt plaats voor radicale verandering. Wat voorheen financieel of politiek ondenkbaar of onmogelijk was, wordt net zo levensvatbaar als al het andere. Alles ligt voor het grijpen. Groot-Brittannië beleeft een van deze momenten.

Of je er nu voor of tegen bent, gepassioneerd of apathisch, of gewoon van onderwerp wilt veranderen, de dreigende exit van Groot-Brittannië uit de Europese Unie vormt de grootste breuk met de status-quo gedurende meer dan 70 jaar. Als een verhaal eindigt, begint de zoektocht naar nieuwe.

Bijna instinctief kijken velen van beide kanten van de politieke kloof naar het verleden op zoek naar ideeën en betekenis, vaak als een gelegenheid om te proberen het op te wekken en lang gemarginaliseerd of in diskrediet gebracht beleid in praktijk te brengen.

Het debat moet dringend worden verlegd naar Groot-Brittannië dat na de Brexit zal verschijnen

Velen aan de linkerkant verlangen naar een nieuw 1945 en een kans om de politieke draaiknop naar een beleid van nationalisatie, staatsinterventie en hogere belastingen te resetten. Ondertussen zien degenen aan de rechterkant dit moment als een nieuw 1979 waarin de begonnen missie van privatisering, deregulering en financialisering misschien tot een radicale conclusie zou komen.

Als we echter naar het verleden kijken, missen we de kansen die deze momenten bieden voor het ontstaan van geheel nieuwe ideeën, nieuwe benaderingen en nieuwe manieren van denken, die voorheen niet in de wereld konden worden bedacht.

Dit wil niet zeggen dat er niet veel verloren zal gaan als Groot-Brittannië de EU verlaat - en ik schrijf als een Remainer die op mars is voor een tweede stemming - maar dat de tijd is gekomen om te zoeken naar manieren om het meeste uit de situatie waarin we ons bevinden.

Architectuur is uniek gepositioneerd in dergelijke momenten van transitie en verandering: aan de ene kant is het volledig afhankelijk van externe krachten om het te sturen (financiën, politiek, enz.); aan de andere kant verandert elk gebouw dat omhoog gaat de wereld in een of andere vorm. De meeste doen het op een kleine manier, maar sommige hebben een grote impact, praktisch of symbolisch, en spelen misschien zelfs een rol bij de geboorte van een nieuwe realiteit die we hard nodig hebben.

Wat er uiteindelijk ook gebeurt - deal, no deal, hard, zacht, vertragen of zelfs blijven - het Brexit-proces heeft de status, identiteit en het doel van Groot-Brittannië in de 21ste eeuw in grote opluchting gebracht.

Architectuur is de enige discipline die een route vooruit biedt

In het licht hiervan moet het debat dringend worden verschoven naar Groot-Brittannië dat daarna zal ontstaan, een land waarin architectuur - in feite - een centrale, bepalende rol zou moeten kunnen spelen. Na tientallen jaren te hebben gedebatteerd over de neergang van hun bureau, en de bijna totale ondergeschiktheid van het beroep aan de eisen van kapitaal, is Brexit een kans voor architecten om "controle terug te nemen".

De behoefte hieraan is dringend. Zoals veel waarnemers hebben opgemerkt, heeft het eindeloze debat over de vraag of of Groot-Brittannië de EU verlaat de grote uitdagingen waar het land de komende decennia voor zal staan, verdoezeld. Historici zullen ongetwijfeld terugkijken op dit moment en de enorme opportuniteitskosten zien van de tijd en energie besteed aan de Brexit, die ironisch genoeg de meeste van de langdurige grieven heeft genegeerd die velen ertoe brachten te stemmen om in de eerste plaats te vertrekken.

Bij gebrek aan een voor de hand liggende uitweg uit deze puinhoop, is architectuur de enige discipline die een weg vooruit biedt, die deze debatten verschuift naar wat er echt toe doet en uiteindelijk oplossingen biedt voor de uitdagingen waarvoor we staan.

In tegenstelling tot het steeds kortere denken van politici, omdat een discipline-architectuur gericht is of kan zijn op een langdurige, strategische aanpak die fundamenteel is voor het aanpakken van de complexiteit van klimaatverandering, sociale zorg, de toekomst van werk en behuizing.

Het feit dat politici afstand hebben gedaan van hun verantwoordelijkheid voor deze kritieke kwesties heeft ertoe geleid dat het politieke debat steeds meer gepolariseerd is geworden, met weinig mogelijkheden voor de noodzakelijke discussie, onderhandeling en compromis tussen concurrerende ideologieën. Het vermogen om concurrerende belangen in evenwicht te brengen, is echter inherent aan de architectuurpraktijk.

Dit is niet alleen een kwestie van het balanceren van bijvoorbeeld de eisen van de klant en de planner, maar de meer fundamentele manier waarop architectuur op de drempel staat en vaak fungeert als bemiddelaar tussen het publieke en het private domein. En alleen door deze kloven te overbruggen, kunnen we profiteren van de kansen en de nadelen van de ingrijpende structurele economische veranderingen verzachten waarmee Groot-Brittannië en inderdaad alle westerse landen de komende decennia zullen worden geconfronteerd.

Dit breukmoment is niet alleen een kans voor architectuur om de samenleving te transformeren, maar, kritisch, ook om zichzelf te transformeren

Dit gaat niet alleen over bouwen. Architectuur biedt een vitale manier om het denken en de debatten die nodig zijn voor actie te heroriënteren en om te vormen.

Welke nieuwe vormen van stedenbouw of substedelijkheid kunnen de twee miljoen huizen die we in de komende 10 jaar moeten bouwen helpen vergemakkelijken? Hoe kunnen we de relatie tussen stad en platteland heroverwegen? Hoe kan technologie de planning en regulering van de gebouwde omgeving hervormen? Welke rol speelt architectuur bij het vormgeven van de wereld na het werk?

Alleen door deze vragen vanuit het perspectief van architectuur te benaderen, kunnen we misschien manieren vinden om ze te beantwoorden.

Dit breukmoment is niet alleen een kans voor architectuur om de samenleving te transformeren, maar, kritisch, ook om zichzelf te transformeren. Er is al lang een paradox in het hart van het beroep dat beweert de belangen van het publiek te vertegenwoordigen, maar dat verre van representatief is voor dat publiek in zijn demografische samenstelling. Als architectuur een stap verder kan gaan, moet het zelf de veelheid van identiteiten van het hedendaagse Groot-Brittannië vertegenwoordigen. Er wordt vooruitgang geboekt, maar er is nog zoveel meer dat nog moet worden gedaan.

Aanbevolen: